2004 yılının Kasım ayında doğmuş Süleyman Tuna Taşkın. İki buçuk yaşında konuşamaması üzerine ailece mücadeleleri başlamış böylece. İşitme cihazı, sayısız psikiyatrist görüşmeleri sonunda tanı; Otizm

Son zamanlarda en çok duyduğumuz, toplumca kanıksamış olduğumuz bir durum değil mi? Bir de otizmle yaşamayı öğrenen/öğrenmeye çalışan, çocuklarını hayata tutundurmaya çalışan o anne babanın gözünden bakabilmeyi başarabilsek keşke. Keşke Süleyman Tuna’nın yerine koyabilsek kendimizi kısa bir an için de olsa.

Tuna’nın babası Süleyman Bey; ”Otizm hem Tuna için hem de bizim için birçok zorluğu beraberinde getirmişti. İnsanların bilinçsizliği ve bilgisizliği işimizi daha da zorlaştırıyordu. Okul öncesi çağına geldiğinde mahallemizde bulunan devlet okuluna kaydını yaptık. Ama maalesef orada da zorlu süreçler bizi bekliyordu. Öğretmenin ve ailelerin baskısı sonucu Tuna’yı okuldan almak durumunda kaldık. Birinci sınıf zamanı geldiğinde özel eğitim sınıfına başladık. Tabii orada da zorluklar peşimizi bırakmadı, ilk iki sene çok zorlandık. Üçüncü senenin başında öğretmenimiz değişti ve yeni gelen öğretmenimiz Tuna’nın resim yeteneğini fark etti. Bu konuda eğitimler almaya başladı. Tuna şu an  eğitimleri ve ona inancımızı hiç yitirmedik. Halen rehabilitasyon eğitimine devam etmekte. Ayrıca resim derslerinin yanında yüzme ve ritim derslerini sürdürüyor, ritim grubu ile gösterilere çıkıyor.”

Yaşıtları okul telaşı, sınav heyecanı yaşarken 18 yaşındaki oğlunun Cin Ali okuyabilmesi ile sevinen, güçlenen, umutlanan bir anne baba düşünün lütfen. Bu ülkede Tuna gibi çocukları yuhalatmak yerine onlara sahip çıkmak, hayata kazandırmak gerek oysa.

Tuna ve ailesinin bizlerden isteği, yaptığı resimlerle sesini duyurmaya çalışan Tuna’nın resim sergisini ziyaret etmeniz sadece.